// Τετάρτη, 17 Ιουνίου 2020
/
//
1996-97 εποχή post grunge, διαβάζω μια κριτική για κάποιον που τραγουδά πιο θλιμμένα από τον Eddie Vedder, το συγκρότημά του είναι οι Seven Mary Three και έχουν όλες τις σωστές επιρροές για τα γούστα μου. Ο Jason Ross έχει όντως μια πολύ ωραία μπάσα φωνή, σε στιγμές φέρνει πολύ στον μεγάλο Vedder, έχει όμως την απαραίτητη συνθετική ικανότητα για να κάνει τους Seven Mary Three να ξεχωρίσουν . Το American Standard θα χτυπήσει όλες εκείνες τις ευαίσθητες χορδές των νεολαίων της χώρας του και θα κάνει παπάδες εμπορικά. Το άξιζε, είχε σωστή παραγωγή που έκλεινε αρκετά το μάτι στο Ten των Pearl Jam και στους μεγάλους Live της εποχής.
Το single Cumbersome θα φτάσει πολύ ψηλά στα charts, ενώ τα Waters Edge και Μy My θα γίνουν αγαπημένα των ραδιοφώνων αλλά και της παρέας μου, όλες οι επιλογές μας εκείνα τα χρόνια έχουν το δεύτερο μέσα σίγουρα. Το συγκρότημα συμμετέχει στο blockbuster Crow με το Shelf Life και θα εκτιναχθεί. Το δεύτερο χτύπημα θα έρθει το 1997 με το Rock Crown και δε θα είναι τόσο δυνατό όσο το πρώτο, οι κιθάρες έχουν υποχωρήσει αρκετά, υπάρχουν αρκετές μπαλάντες και μια στροφή στην αμερικάνικη παράδοση. Βγάζει μερικά πολύ καλά τραγούδια αλλά σίγουρα δεν έχει τη μαγεία του ντεμπούτου, οι πωλήσεις θα πάρουν την κατιούσα επίσης.
Οι Seven Mary Three συνεχίζουν και βγάζουν δίσκους μέχρι σήμερα, αλλάξανε αρκετά τον ήχο τους, οι ίδιοι δηλώνουν soft rock, δε μου άρεσε ποτέ αυτή η μετάβαση, για κάποιους απλά ωρίμασαν για άλλους όχι. Δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τις νέες τους ηχητικές αναζητήσεις γυρίζω όμως πάντα με νοσταλγία στο ξεκίνημά της καριέρας τους ακούγοντάς τους όπως ακριβώς και τότε, σαν τους καινούριους Pearl Jam….
Τσάνταλης Χρήστος